روزی برای عشق و ، عمرری برای افسوس

بی ادامه ؛ بی اراده..

قلمم را ک روزی ب جرم نوشتن از تو توبیخ کردم ، ب خواهش طلبیدم 

رنگ و روی سابق را ک نداشت بماند ، من هم اراده ادامه روز های تلخ ب سکوت گذراندن را نداشتم

گاهی نفرت بر انگیز تر از سکوت ، تنها خود سکوت است..

انگار دوست داری زمین و زمانت را بفشاری تا یک سلسله واژه احساسی یا یکی دو بیت شعرِ از خون جگرت رنگین تر از مغز افسرده ات تراوش کند

اما تقصیر کلمات نیست.. 

ب خودت نهیب میزنی بابت کم نبودن گریه های شب و روزت..

و قیاس تنگاتنگت با عشاق تاریخ..

دست آخر فکر میکنی شعر ذهنت ، در پیکر زبان دیگری جان میگیرد و در میان خیالراه دارالترجمه ، معشوقه را ملاقات میکنی ک از شعر نگفته ات فرسنگ ها فاصله گرفته.. برای تحسین شعرت وقت ندارد اما قول میدهد از خوانده شدنش ناامیدت نکند.. حتا از سر کنجکاوی هم ک شده ، نگاهی می اندازد..

و تو نمی دانی ک اگر عاشق می بود ، از گذرا ترین نگاهت ، مثنوی میخواند..

و حالا

هیچ کس پاسخگوی  اضافه کاری های قلم نیست..

پاسخ افسوس هایی را باید بدهی ک نمیدانی اول ماجرا پیدایشان شده یا مقدمه افسوس های تلخ تر پایانند یا..

ا